Catherine The Vampire

Życie samotnego wampira

Dzień zbliżał się ku końcowi. Katarzyna zaczynała się powoli budzić. Jak zawsze po kilkudziesięciu minutach od otwarcia oczu do jej nosa wdarł się zapach piwnicznej wilgoci. Nie przeszkadzało jej to zbytnio, była już do tego przyzwyczajona, ale zawsze zauważała to po przebudzeniu. Mieszkała w małym pokoiku w piwnicy opuszczonego domu. Wcześniej mieszkał tam jakiś bezdomny, więc w pokoju było trochę mebli, a ściany częściowo pokrywała stara, wytarta tapeta, za którą czasem słychać było szelest owadów. Wreszcie obudzona, Kathryn przeciągnęła się jak kotka i usiadła na materacu. Nie wiedziała, co ma robić, co ma robić dzisiaj. Żądza krwi, którą czasami odczuwała, nie przeszkadzała jej teraz zbytnio, w końcu zeszłej nocy wybrała się na polowanie i teraz przez kilka następnych dni mogła spokojnie żyć swoim życiem. Obracając się lekko w lewo zauważyła, że nie jest teraz sama w tym pomieszczeniu, nieopodal siedział kot, wpatrujący się w Katarzynę. Katarzyna kochała koty, bardziej niż kogokolwiek innego na tym świecie, ufała im. W jej życiu było ich wiele, a jej życie ciągnęło się przez prawie pięćset lat. Katarzyna już dawno przestała nadawać im imiona, bo jeśli dasz kotu imię, to się do niego przywiążesz i trudniej będzie ci je później stracić. Stojąc na łapach, kotka wyciągnęła rękę, tak jak przed chwilą Katarzyna, i podeszła do niej. Ty i ja jesteśmy tacy sami" - powiedziała Katarzyna i również stanęła na nogi. Przed nami kolejny dzień naszego życia, chodź, robi się ciemno. Czas wyjść na zewnątrz. I we dwójkę skierowali się do wyjścia.